Marzec 2003 roku. W czasie, gdy siły koalicji amerykańsko-brytyjskiej przygotowują się do najazdu na Irak, kapitan Mike Diaz z US Army dostaje do wykonania misję specjalną - wyjątkowo niebezpieczną i zagadkową. Tajemnicze osoby zlecają mu zorganizowanie grupy, która miałaby obrabować Muzeum Archeologiczne w Bagdadzie. Cel: przetransportować do Stanów Zjednoczonych Damę z Warki (sumeryjską rzeźbę sprzed pięciu tysięcy lat) oraz wiele innych arcydzieł sztuki. Sprawy jednak komplikują się. W mieście ogarniętym chaosem Diaz spotyka francuskiego dziennikarza, zobowiązanego przekazać tajną wiadomość Saddamowi Husajnowi, drobnego irackiego handlarza - jednego z wielu sobowtórów przywódcy, australijską pacyfistkę oraz agenta brytyjskiego, wszystkich zamieszanych w tę podejrzaną grę. Działają oni z różnych, czasem przeciwstawnych sobie pobudek, lecz mają ten sam cel: przeżyć. "Grabieżcy Bagdadu" - powieść, która rozgrywa się w ciągu kilku tygodni, od momentu rozpoczęcia wojny do upadku irackiej stolicy. Pieczołowicie wyreżyserowane wydarzenia tworzą thriller o smaku piasku i kurzu, potu i krwi - pierwszy, przywołujący przebieg drugiej wojny w Zatoce Perskiej.

Dokumentaryzm "Medalionów" robi przemożne wrażenie na czytelniku. Poraża powszedniość okrucieństwa, całkowita desakralizacja śmierci, wreszcie atrofia wszelkich wartości międzyludzkich. Portretując (zgodnie z tytułem - niczym portrety nagrobkowe) poszczególne istnienia wplątane w koszmar wojny, Nałkowska potrafiła zarazem nadać im rys dostatecznego uogólnienia, by sprawiały one wrażenie przykładów, nie wypadków. Autorka unika komentowania przedstawionych wydarzeń, nie pomaga odbiorcy w zrozumieniu sensu porażającej prawdy historycznej. W rezultacie Medaliony można czytać jako uniwersalne świadectwo, mogące aktualizować się w każdych warunkach.

Dokumentaryzm "Medalionów" robi przemożne wrażenie na czytelniku. Poraża powszedniość okrucieństwa, całkowita desakralizacja śmierci, wreszcie atrofia wszelkich wartości międzyludzkich. Portretując (zgodnie z tytułem - niczym portrety nagrobkowe) poszczególne istnienia wplątane w koszmar wojny, Nałkowska potrafiła zarazem nadać im rys dostatecznego uogólnienia, by sprawiały one wrażenie przykładów, nie wypadków. Autorka unika komentowania przedstawionych wydarzeń, nie pomaga odbiorcy w zrozumieniu sensu porażającej prawdy historycznej. W rezultacie Medaliony można czytać jako uniwersalne świadectwo, mogące aktualizować się w każdych warunkach.